نقش سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران در بهداری رزمی دفاع مقدس
دفاع از حقیقت، تنها در جنوب و غرب و خط مقدم نبود. اگرچه هرگاه صحبت از دفاع مقدس می شود، آنچه که به ذهن ما می رسد همان گوشه از کشور است. اما این مشت گره کرده مردمی که به دهان استکبار زده شد، از بازوی قدرت مردم مستضعف و دردمندی بودند که در پشت جبهه‌ها و درون شهرها بودند. از بازوی همین مردم کوچه و بازار، اعم از مرد و زن و کودک، جوان و طلبه و دانشجو و کارمند و کارگر و … که بدون هیچ چشم داشتی هر آنچه را که برای پیروزی در این جنگ عقیده لازم بود، تهیه می کردند و در انتظار ضربه نهایی فرزندانشان بودند.
باید اعتراف کرد که اگر نبود حمایت‌های مادی و معنوی این مردم در شهرها و روستاها، این قافله‌ها بسیار زودتر از آنچه به نظر می‌رسد از راه مانده بود و می‌رفت آنچه نباید می‌رفت و می‌شد آنچه نباید می‌شد. تمام ایران از شمالی‌ترین تا جنوبی‌ترین نقطه، خط مقدم جهان اسلام بود و هر قلبی که برای این جبهه می‌تپید، برای رزمنده‌اش و آنچه در این میان مطرح نبود، منافع شخصی بود و آنچه مطرح بود، منافع اسلام برای رضای خدا بود و کسی که مخلص بود در این جبهه بود و مهم نبود که در کجای این خاک است. مهم حضور بود و او حضور داشت. گرچه حضورش مادی نبود و اگر از همان رزمنده تفنگ به دست در سنگر می‌پرسیدی که تو می‌جنگی، بی گمان می‌گفت: نه ما می‌جنگیم.
هر قشری و صنفی هرچه می‌توانست دریغ نمی‌کرد. عده‌ای جهاد مالی می‌کردند و عده‌ای دیگر، جهاد جانی و عده‌ای نیز جهاد فکری و فرهنگی. اما همه در یک صف و یک خط بودند. تاریخ به یاد دارد آن زمانی که بچه دبستانی قلک خود را پر می‌کرد و به جای آنکه اسباب بازی کودکانه‌اش را بخرد، با فراخون و بدون فراخوان تقدیم دفاع از کشور می‌کرد.
در دوران هشت سال دفاع مقدس، تیم‌های پزشکی از جمله گروه‌هایی بودند که نقش بی‌بدیلی در خدمت‌رسانی درمانی و پزشکی به رزمندگان اسلام ایفا کردند که برگ زرین و ماندگاری از آن روزهای پر از حماسه در تاریخ انقلاب اسلامی است .
پزشکان، پرستاران و امدادگران در خوزستان در طول دوران دفاع مقدس در پشت جبهه‌های جنگ، تمام تلاش و مهارت خود را برای درمان رزمندگان مجروح به کار می‌گرفتند و از جان خود مایه می‌گذاشتند تا مجروحی را از مرگ نجات دهند .
پرستاران با ایثار و فداکاری در طول شبانه روز از تمام توان خود برای پرستاری از مجروحان جنگ تحمیلی تیمارداری می‌کردند تا ضمن نجات جان آن‌ها، به سلامت به آغوش خانواده خود برگردند .
بخشی از دارایی‌های ملت ایران، بهره‌گیری از علوم مختلف در هشت سال دفاع مقدس بود. علوم پزشکی نیز از جمله علومی بود که در این زمینه مورد استفاده قرار گرفت.
در دوران دفاع مقدس، علم پزشکی در ایران پیشرفت چشمگیری کرد و مجروحین با توان بالای پزشکان مورد انواع عمل جراحی قرار می گرفتند و درصد بسیار کمی از مجروحان شیمایی به دلیل وضعیت دشوار، برای درمان به خارج از کشور اعزام شدند.
در شرایطی که رزمندگان مجروح می شدند، امدادگران و پزشکان، نهایت تلاش خود را به کار می گرفتند.
معمولا قبل از انجام عملیات ها، تیم های اضطراری پزشکی در دانشگاه های علوم پزشکی متشکل از جراحان، متخصصان بیهوشی، تکنسین های اتاق عمل و امدادگران به مناطق عملیاتی اعزام می شدند و در بیمارستانهای صحرایی اقدام به درمان مجروحین می کردند.
حضور جامعه پزشکی در خطوط مقدم جبهه و زیر آتش دشمن و پذیرفتن خطر از جمله اقدامات بزرگی بود که جامعه پزشکی به فرمان امام خمینی (ره) در آن دوران انجام داد. نتیجه این حضور، انجام ۱۰۰ هزار عمل جراحی حیات بخش در بیمارستانهای صحرایی و اورژانس‌های عملیاتی بود. مسلما اگر این حضور جانانه وجود نداشت، آمار شهدا بیشتر می‌شد.
حضور بیش از ۱۰۰ هزار نفر نیروی پزشک، پرستار و گروه‌های مختلف جراحی در اورژانس‌ها و بیمارستانهای صحرایی، برگ زرینی برای جامعه پزشکی است که تحسین حضرت امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری (مدظله العالی) را در برداشت.
فعالیت بهداری رزمی سازمان نظام پزشکی در تأمین نیروی انسانی و مباحث حقوقی مجروحین و شهداء از جبهه های دفاع مقدس پشتیبانی می نموده است .