( گزیده ای از کتاب زندگی نامه و خاطرات شهید مریم فرهانیان)
تشکيل گروه امداد
کمبود کادر پرستاري، حجم فراوان شهدا و مجروحين و وجود نيروي فعال سپاه که پيش از آغاز جنگ دوره مقدماتي امدادگري را در اردوگاه هاي سپاه و بسيج آموخته بودند باعث شد که خيلي سريع گروه هاي امداد خواهران در چهار بيمارستان آبادان با قوت هر چه بيشتر تشکيل شود.
فاطمه جوشي بعنوان فرمانده نيروهاي ذخيره سپاه خواهران، مامور اين کار شد.
خودش مي گويد:
« من دوره امدادگري را قبل از اينکه وارد سپاه شوم ياد گرفته بودم. به يکي از برادرها هم گفتم که دوره امدادگري را به ما ياد بدهد. او پاسخ داد بصورت آشکار نمي تواند. چون اين دوره ها بايد زير نظر نهادهاي پزشکي آموزش داده شود. اما گفت بصورت مخفيانه مي تواند اين کار را بکند. ما مي رفتيم به ناو پلنگ و يکي از برادرها اين دوره را به ما آموزش مي داد.
پس از آن دوره نيز، در سپاه هم دوره خوبي را ديده بودم. بعد هم رفتيم بيمارستان شرکت نفت سابق که حالا شده بيمارستان امام خميني و در آنجا دوره کاملي را ديديم. وقتي که من وارد سپاه شدم همراه با خواهرها، بابائيان، خاني، نصرالله پور و ابوالهدايي جزء نيروهاي برگزيده سپاه شديم و ما را آموزش دادند و ما هم عده زيادي را آموزش داديم و به بيمارستانها فرستاديم که دوره هاي امدادگري را ببينند. از جمله اين نيروها مريم بود و خواهرانش که البته مريم هميشه مي آمد و بقيه گاهي مي آمدند.
در آغاز جنگ، نيروهاي ذخيره سپاه که دو سه هزار نفري بودند، آموزش ديده بودند. تعدادي از آنها در آبادان ماندند و ما آنها را سازماندهي کرديم و به دو سه تا از بيمارستانهاي آبادان که کار امداد را انجام مي دادند، يعني بيمارستان طالقاني و بيمارستان شهيد بهشتي و بيمارستان امام فرستاديم و مريم در بيمارستان امام و پيش خودم بود.
بقيه هم به بيمارستان شهيد بهشتي رفتند مريم اوايل در اورژانس کار مي کرد و خيلي زحمت مي کشيد خودش دوست داشت جاهاي سخت کار کند. هميشه کارهاي سخت را داوطلبانه انجام مي داد. بعد از مدتي هم او را فرستاديم اتاق عمل. در اتاق عمل هر کاري که از دستش بر مي آمد مي کرد. کمک دست دکترها و پرستارها بود. ابدا نمي فهميد خستگي يعني چه؟ مريم دائماً در بخش مي چرخيد وبه مجروحين مي رسيد...
بانوان
