شــهــدای امدادگر

فقیر بود و با مستمندان رابطه‌ای نزدیک داشت. اهل دین بود و دلش برای برپایی امور مذهبی می‌پید. عاشق آزادی و استقلال بود و برای این دو آرمان از همه چیز می‌گذشت. آنقدر کنجکاو و پرسشگر بود که حتی پاسخ‌های اهالی خانه پیرامون مسائل دینی هم اغناکننده‌ی میل درونی او نبود. بی‌بند و باری‌های زمانه‌ی خود را تاب نمی‌آورد و بی‌تابی‌هایش به فریاد تبدیل می‌شد و از این طریق جوش و خروش اسلامی و انقلابی‌اش را به گوش دیگران می‌رساند. او رژیم منحوس پهلوی را ریشه‌ی همه‌ی فسادهای جامعه می‌دانست و در براندازی آن به خیل عظیم نیروهای‌مردمی در تظاهرات شرکت می‌جست. گهگاه در وصف آنچه دوست می‌داشت شعر می‌گفت. عاشق اسلام و دین، صادق راه تعیین، بهر کافر در کمین؛ ... او سال سوم رشته‌ی فلزکاری در هنرستان شهید خیری مقدم بود که راهی جبهه‌ها شد. آنجا که بقیه‌ی درسش را کامل کرد و اینگونه سرود: «دوستان من پاسدارم، زخمیان را غمگسارم، باکی از دشمن ندارم، بر حسین جان می‌سپارم، در شهادت بی‌قرارم.» اما اینها بس نبود، او می‌گفت که باید امدادگر شوم و پس از گذراندن دوره‌ی کوتاه مدت امدادگری به جبهه‌ی سرپل ذهاب رفت. حتی آن هنگام هم ...