شــهــدای پرستار

شهید عطائیه محمدی، عطیه‌ای الهی بود. خداوند این نعمت را به حسینعلی و همسرش در سال 1328 عطا کرد. شهر آبادان شاهد به دنیا آمدن و بالیدن او بد. 5 ساله بود که به اهواز آمدند و ماندگار شدند. کودک بود که سایه پدر ازسرش رخت بربست. برای دختربچه‌، غم بزگی است، از دست دادن پدر. در پناه سایه‌ی مادر، بزرگ و بالنده شد. در تمام طول تحصیل دانش‌آموزی زرنگ و خوش فکر بود. در رشته‌ی پرستاری به تحصیل پرداخت. بعد از اخذ مدرک لیسانس وارد بیمارستان امام خمینی ره اهواز شد. عطائیه می‌خواست مفید باشد و زکات تحصیلات خود را بپردازد. او بر خود وظیفه می‌دانست، پرستار همه‌ی دل‌های خسته باشد. شاید بیمارستان امام خمینی اهواز شاهد خوبی برای شب‌بیداری‌ها، رنج‌ها و اشک‌ها و لبخندهای او باشد. او باید به رسالت زمینی خود عمل می‌کرد. او درس عشق را به خوبی فرا گرفته بود و همین بود که او را برگزیده بود. مدتی بود که جنگ بر گرده‌ی این ملت تحمیل شده بود. در 27 آبان 1359 بود که آن ترکش، که نشانه‌ی سفاکی دشمن بعثب بود، بر تن او اصابت کرد. آیا گل، طاقت برندگی ترکش را دارد؟ خون او به زمین ریخت و روح او به آسمان پرواز کرد. لباس زیبای ...