شــهــدای امدادگر

توي خانه همه مي‌خواستند محمد‌حسين را منصرف كنند. اما هيچكس حريفش نمي‌شد. به مادرم گفت: "اينقدر بي‌تابي نكن، مادر. بخند تا بتونم برم." مادرم كه طاقتش سرآمده بود با صدايي گرفته جواب داد: "آخه چطور بي‌تاب نباشم؟ چطور طاقت بيارم دوري تو رو كه شب و روز عمرم با تو بوده. لااقل قول بده كه زود بر‌مي‌گردي." - "چشم، شما هم قول بدين از خونه بيرون نياين." - "باشه جونم. بذار تا آخرين لحظه كه ميري ببينمت." - "قسمتون ميدم كه از خونه بيرون نياين. خوبيت نداره." مادرم رو به من كرد و گفت: "تو كه خواهرشي يه چيزي بگو. شايد منصرف بشه." صحبت‌هاي من هم اثري نداشت. انگار هر چه بيشتر درخواست مي‌كرديم كمتر به نتيجه مي‌رسيديم. از نگاه‌هاي جدي و شور و شوق وصف‌نشدني او، فهميديم كه تصميمش را گرفته و براي جبهه رفتن مصمم‌تر از اين حرف‌هاست. ديگر قانع شديم كه حرفي نزنيم. محمد‌حسين به سرعت رفت و درِ خانه را پشتِ سرش بست. به او قول داده بوديم ولي طاقت نياورديم و رفتيم بيرون. فرشته‌وار بال زده و رفته بود. وقتي زندگي بيست و هشت ساله‌ا‌ش را دقيقتر مرور مي‌كنم و لايه‌هاي دروني روابط اجتماعي محمد‌حسين را عميقتر مي‌ ...