شــهــدای امدادگر

اولاً كه مادر جان! از من كه فرزند تو بودم و تو را تنها و بي‌كس مي‌گذارم راضي باش و مرا عفو كن كه من وظيفه‌ام را كه يك فرد مسلمان هستم، انجام مي‌دهم. بايد به جبهه بروم و در راه ميهن خودم و اسلام و امام خميني شهيد بشوم. مادر جان! يادم آمد از زماني كه من كوچك بودم و پدر نداشتم. تو كه يك مادر مهربان و گرامي هستي، خيلي زحمت كشيده‌اي و با كارگري و چغندرچيني ما را بزرگ كردي. حالا من يك جوان شده‌ام و بايد در راه اسلام قدم بردارم. مادر جان! در اين لحظه كه مي‌خواهم به جبهه بروم، يادم آمد زماني را كه من تو و خواهرم، كوكب و برادرم كه شير مي‌خورد، به قره تپه مي‌رفتيم و چغندرچيني مي‌كرديم و روزي 35 ريال مي‌ گرفتيم. مادر جان! بايد از من راضي باشي و مرا عفو كني. اگر در راه اسلام قبول شوم كه شهيد مي‌شوم وگرنه مادر جان! بعد از 2 سال پيش تو برمي‌گردم و آرزو دارم كه پس از آن در سايه‌ي من به راحتي زندگي كنيد و من خرج مادر پيرم را بدهم.