شــهــدای امدادگر

با شکر و سپاس خدمت حضرت باريتعالي چند جمله‌اي که در اين آخرين لحظات به نظرم مي‌رسد به روي کاغذ مي‌آورم و تنها يک تنها يک درخواست از بازماندگان خويش دارم. همينطور از امت حزب الله که سخن من هر چند به درازا کشد يک کلمه بيش نيست و آن امام است. آري، اي جوانان، اي مسلمانان، اي حزب اللهي ها نکند که امام را تنها گذاريد و خود را مسلمان بدانيد. آيا هيچ به اين فکر کرده‌ايم اي شمايي که خود را پير امام مي‌دانيد مگر همين امام ما نبودند که فرمودن: جنگ در راس مسائل و امور است. مگر نگفته‌اند که : اي جوانان عزيزم که چشم اميد من به شماست بايد يک دست قرآن و با دست ديگر سلاح برگيريد آيا محصلين فکر مي‌کنند که چه؟ نکند به ذهنتان بيايد که سلاح ما، قلم ماست. نه! امام ما چنين نگفته‌‌اند. شما مي‌توانيد سلاح بر دوش و قلم به دست به جنگ استکبار برويد که اين دوبال در حال حاضر بايد با هم باشد و نمي‌توان گفت که ما محصيلم و دگر ما را با جنگ چکار، آيا اگر الان «حضرت اباعبدالله» حضور داشتند باز هم اين بهانه‌ها را مي‌آورديم يا نه؟ نکند ما که بر کوفيان لعن و نفرين مي‌فرستيم خود چون کوفيان اماممان را تنها بگذاريم، نکند که اماممان چون علي (عليه السلام) شب ها از دست ما ناله بزند، نکند که ما سردي و گرمي هوا را بهانه کنيم. نکند که پدر ، مادر، برادر و خواهرا را بهانه کنيم. نکند که امام سخني را بگويد و ما بي توجه بذريم اي بر ما و واي بر همه ما اگر چنين باشيم. پس از بسيجي، اي سپاهي، اي ارتشي و اي مسلمان بسوي جبهه‌ها هجوم آوريد، آنچنانکه اماممان فرمود: آري بسوي جبهه آييد که والله خدا در جبهه است. حسين در جبهه است. دين و ايمان در گروه جهاد است. اي جوانان و اي برادران عزيزم: شما را مي‌گويم که راه ما را دامه دهيد و اسلحه ما را بر زمين نگذاريد که به خدا قسم با شما هستم، اي تمام کساني که به جمهوري اسلامي راي آري داده‌ايد. با شمايم و اگر کشته شوم ما که لياقت شهادت نداريم و اگر کشته هم شويم شايد نام ما را شهيد گذاشتيد، والله اعلم. بخدا قسم چه شهيد يا کشته در اين مورد که مي‌گويم فرقي نمي کند و اگر پيمان خود را بشکنيد، سر پل صراط جلويتان را مي‌گيرم. حتي اگر خونم خالصانه بر زمين نريخته باشد و جزو شهدا محسوب نشوم جلويتان را مي‌گيرم و نمي‌گذارم رد شويد که خون ما که هيچ در اين صورت خون تمامي شهدا را پايمال کرده‌ايد و طلب خون خويش را از شما خواهم کرد.