شــهــدای امدادگر

آه .... ستاره‌ها چه پرفروغ بودند و من، بنده‌ي ناسپاس، در لاك قيرگون خود فرو رفته بودم. چه سخت است گذرانيدن اين لحظه كه انسان اندكي از بدبختي‌ و بيچارگي‌هايش را حس مي‌كند. در سراسر زندگي، با وجود تمامي نشانه‌هايي كه از او مي‌بينيم، از وجودش غافليم. آري، حتي كوه‌ها و زمين و آسمان او را مي‌خوانند و چه زيبا مي‌خوانند. ما چگونه خود را بنده‌ي او مي‌دانيم؟ چگونه خود را مسلمان مي‌دانيم، در حالي كه اصول دين او را انجام نداده‌ايم؟