شــهــدای امدادگر

در يكي از روزهاي فروردين سال 1343 بود كه ايشان بدنيا آمد ، براي پدر و مادر بزرگوارشان بسيار خوشحال كننده بود چون قبل از او هر بچه اي كه به دنيا مي آمد به علت پايين بودن علم پزشكي بر اثر بيماري از بين مي رفت او تنها فرزندي بود كه بعد از سالها نذر و نياز زنده مانده بود. نام او را كه سيدي در همسايگي آنها مي نشست عبدالله گذاشت براي اينكه پسر خودش نيز عبدالله نام داشت و عهد كرده بود كه اگر اين بچه زنده بماند نامش را عبدالله بگذارد و به خواست خداوند ايشان زنده ماندند و در 7 سالگي شروع به تحصيل كردند ايشان به درس قرآن علاقه خاصي داشتند و بعد از اينكه مدرسه را تمام مي كرد به جلسه قرآن كه در مسجد برگزار مي شد شركت مي كردند ايشان خيلي فعال بودند در حين تحصيل به كارهاي خانه و كمك به پدر و مادر بسيار كوشش مي كردند و درهمه حال غمخوار و كمك حال آنها بودند در گروه مقاومت مسجد نيز فعاليت داشتند و بعد ازاينكه در مدرسه ديپلم رشته تجربي را گذراندند در سال 1366 به جبهه اعزام شدند و در واحد بهداري به كمك مجروحين مي شتافتند و از قول دوستانش از او هميشه در آنها روزه ميگرفتند و علاقه خاصب به شعر و حديث و اما ...