شــهــدای امدادگر

دوازدهم ارديبهشت سال 1341 بدنيا آمد. مادر درباره پسرش مي‌گويد: «جواد پسر پاكي بود، به خدا قسم كه من بدون وضو به او شير ندادم.» كودكي و نوجوانيش را به بطالت نگذراند و خانواده‌اش در آموزش قرآن به او كم‌ نگذاشتند. پدر جواد در حوزة علميّه‌ي زنجان و قم تحصيل كرده بود. خانوادة مادري او نيز از علماي ديني- مذهبي بودند. كم‌كم بزرگ شد و با هم‌محلي‌ها در مسجد «حضرت ولي عصر(عج)» جمع مي‌شد و هر وقت روحانيون در مسجد سخنراني داشتند،كشيك مي‌داد. جزو شاگردان ممتازِ حاج اسماعيل خدايي، مدرّس هيأت مكتب‌الاسلام، بود و اوايل انقلاب اعلاميه‌ها و نوارهاي سخنراني امام را به صورت مخفيانه پخش مي‌كرد. خدا‌ترس بود و البته مهربان. از دوازده سالگي روزه مي‌گرفت و نمازش را به هيچ‌ وجه ترك نمي‌كرد. به اعضاي خانواده گوشزد مي‌كرد كه «با فقرا معاشرت داشته باشيد.» ناگفته نماند كه خودش نيز به نيازمندان كمك مي‌كرد. مادر خوب به ياد دارد كه جواد يكبار لباسهايش را فروخته بود تا هزينه‌ي ازدواج جواني نيازمند را فراهم كند. اولين بار به دهلران اعزام شد. بعد به سردشت و مريوان. آخرين ‌بار با گذراندن دوره‌ي بهياري و امدادگري از طر ...