شــهــدای امدادگر

اي مادرم! ناراحت و غمگين مباش و در مرگ من شيون مكن، زيرا كه پسرت عاشقي بود كه به سوي معشوق خود شتافت. مادر جان! طاقت يك شهيد را داشته باش كه حضرت زينب تحمل 72 شهيد را داشت. پدر جان! مپندار كه من مرده‌ام. بلكه من و تمامي شهيدان زنده‌ايم و در پيش خداوند روزي مي‌خوريم. اگر ممكن است برايم يك ماه روزه و يك ماه نماز قضا به جا آوريد. خواهرم! حجاب تو همانند اين است كه سنگر خالي مرا پر كرده‌اي و بدان كه حجاب تو همانند تيري است كه به قلب كافر مي‌زني. و اي برادران و دوستانم! مبادا كه با ذلت و خواري در خانه بميريد. چون امير مومنان علي (عليه السلام) در محراب شهيد شد. اي مادران! مبادا از رفتن فرزندانتان به جبهه جلوگيري كنيد كه فردا در محضر خدا، حضرت زينب، جلوي شما را مي‌گيرد. اي كساني كه وصيت‌نامه‌ي مرا مي‌شنوي، سلام مرا به امام عزيز برسانيد و بگوييد: «عباس تا آخرين قطره‌ي خونش سنگرش را ترك نكرد و او با خداي خود پيمان بسته بود كه آن قدر به جبهه بيايد تا به شهادت برسد.» ديگر پيامي ندارم جز درخواست اين كه برادرانم بعد از شهادت من، سنگرم را خالي نكنند. خدايا! خدايا! تا انقلاب مهدي خميني را نگهدار! ...