شــهــدای امدادگر

فکر مي‌کنم در وعده‌اي که با خداوند و حسين(عليه‌السلام) بسته‌ام، قصور کرده‌ام و آن متاعي را که قرار بود چند صباحي پيش به خداوند تقديم کنم، به فراموشي سپرده‌ام و خود را در درياي ذلت و خواري دنيا غرق نموده‌ام و اين امانت الهي را ندانسته به دست گرگ‌هاي بيابان سپرده‌ام. اما نه، خداوند هميشه بخشنده است و مرا نسبت به اين قصور مي‌بخشد. و متاعم را اگر چه نيازي به آن ندارد با تمام ارزش و به قيمت خود مي‌خرد پس ديگر تأمل از براي چيست، آيا نه اين است که ما مي‌خواهيم او را داشته باشيم پس ديگر کوتاهي براي چيست؟ مگر نه اين است که ما مي‌خواهيم محمد (صل‌الله عليه وآله وسلم) و علي (‌عليه‌السلام) را پيروي کرده باشيم پس ديگر قصور چيست؟ آيا مي‌خواهيم که خود را در مرداب دنيا بيندازيم و دانسته، در آن کوشش کنيم و با هر کوشش دنيوي بيشتر درون آن فرو رويم، اما نه من اين ذلت را نمي‌خواهم زيرا که خداي آن را نمي‌خواهد پس اي خداوند با عزت و قرب مرا درياب که سخت به آن محتاجم، که اگر تو مرا نخواهي ديگر، بايد بمانم تا بپوسم و سگ‌هاي بياباني مرا قطعه قطعه کنند. ولي تو اي خداي عالم هيچ گاه در امانت تو کوتاهي نيست پس در اي ...