شــهــدای امدادگر

سال 1321 روستای قلیلوی ارومیه پسری را در آغوش خود دید که نامش را با نام مولای شیعیان همراه کردند. اسمعلی چهارمین فرزند خانواده صیادی فر ، کودکی آرام و ساکت و علاقه مند به درس و کتاب و مدرسه بود. منطقه سرد آذربایجان غربی چیزی از گرما و جوشش درونی اسمعلی کم نکرد و او با همین شور و اشتیاق در راه شرف و انسانیت گام بر می داشت. فکری به جز خدمت نداشت و اندیشه اش را با ایمان و تواضع و متانت آراسته بود. این ها را با راستگویی و امانتداری و تقوا آمیخته بود و معجونی ایرانی – اسلامی به دست آمده بود. مسجد اعظم ارومیه مأوای جوانی او بود که در آن سخن رانی ها و مراسم برپایی تظاهرات علیه رژیم طاغوت شکل می گرفت. امر به معروف و نهی از منکر در سراسر زندگی او رخنه کرده بود و آن قدر درونش را صیقل داده بود که برونش همه را صاف و صیقلی می کرد. او به چشم حقیقت به جهان نظر می کرد و به هر چه می نگریست آیت خدا می دید. در جبهه امدادگر رزمی بود و به هنگام انجام وظیفه انسانی خود به دست ضد انقلاب در منطقه بانه ( تکاب) به شهادت رسید. زبان دوست و همکار و قوم و خویش جز به نیکی و بزرگی از او حرف نمی زند و همواره از دلسوزی ...