شــهــدای امدادگر

... با حمد و سپاس خداوند منان را كه اين بنده‌ي حقير خود را با كوله‌باري پر از گناه به حضورش طلبيد و آن آرزوي ديرينه‌ي اولياء خود را نصيب اين بنده‌ي ناقابل كرد و مرا سرافراز نمود. از دست و زبان كه برآيد كز عهده‌ي شكرش به درآيد و آن هم نصيب چنين بنده‌اي كه حتي فكرش را هم نمي‌كرد و خود را دور افتاده از اين نعمت الهي مي‌دانست. خداوندا! بايد از تو معذرت بخواهم از اين كه چيزي نداشتم تا در راهت بدهم و ايثار كنم. آنچه در راهت دادم، همان امانتي بود كه در پيش من به وديعه گذاشته بودي. اگر نه خود هيچ نداشتم. پروردگارا! تو را سپاس مي‌گويم كه بر من منت گذاشتي و اين هديه‌ي ناقابل يعني جان و خونم را از من پذيرفتي.