شــهــدای امدادگر

پزشکیار بیمارستان فرخی یزد بود که در گرماگرم سالهای میانی دفاع مقدس به شوق دفاع از میهن و آرمان‌هایش، در هشتم فروردین‌ماه 1364 و در سن سی و پنج سالگی در منطقه‌ی مهران (شرق دجله) بر اثر اصابت ترکش به سینه، به دیدار حق شتافت. شجاعت محمدحسین زبانزد خاص و عام بود. وی یکی از کسانی بود که بیماران اورژانسی که در محله‌اشان بودند را ولو در نیمه شب در خانه‌اشان، مداوا می‌کرد. او در محله‌ی کسنویه‌ی یزد در خانواده‌ای که پدر خانواده، شغل شریف کشاورزی داشت، به دنیا آمد. محمد حسین دوشادوش پدر در کار کشاورزی او را یاری و همراهی می‌کرد. از همان کودکی در مجالس دینی – مذهبی، از جمله مراسم سوگواری امام حسین «علیه السلام» حضوری پررنگ داشت و عشق خدمتگزاری به آستان سرور شهیدان حضرت اباعبدالله «علیه السلام» در عمق وجودش ریشه دوانیده بود. تحصیلاتش را تا گرفتن دیپلم بهیاری، با موفقیت پشت سر نهاد و در این مدت از تحصیل، بی‌آلایشی و صبر را سرلوحه کارهایش قرار می‌داد. بزرگ‌ترین آرزویش شهادت بود و بس. همرزمانش می‌گویند: به محض ورود به جبهه و خط مقدم، بر اثر اصابت ترکش خمپاره به چادر پزشکی، در حین کمک به مجروحین ب ...